Komentarze

• 

  A

  Written on 14 kwietnia 2019

  U mnie pół na pól. Troche tradycji troche nowocześnie.

  Odpowiedz
• 

  Elżbieta Dymart

  Written on 17 kwietnia 2019

  Święta są zawsze czasem rodzinnym.
  Ci, co już trochę na tym świecie żyją, przypominają z tej okazji swoje święta w rodzinnym domu, tych, których już nie ma, tych, od których nauczyli się tradycji rodzinnych związanych z dekoracją domu, a przede wszystkim z potrawami, które powinny być na stole w okresie Wielkanocy!
  Mnie wszystkiego uczyła Babcia, bo Mama nie za bardzo garnęła się do kuchni i nie umiała gotować.
  Moje dzieciństwo przypadało na czasy dość ubogie, ale Rodzice i Dziadkowie przykładali dużą wagę do świąt, więc na stole pojawiała się galaretka z nóżek, jajka faszerowane, sos tatarski, chrzan ze śmietaną, który stojąc w oknie, by mniej „płakać”, tarła moja Babcia, żurek, pasztet z różnych rodzajów mięs, mięso pieczone, grzybki marynowane z jesiennych zbiorów, a na obiad był drób pieczony z pieczonymi ziemniakami.
  Drugiego dnia biała kiełbasa podsmażana z cebulką. Do niej puree i obowiązkowo kiszona kapusta ! Nic już potem tak nie smakowało !
  Do dziś się zastanawiam, jak oni to organizowali !
  W moim domu staram się kultywować rodzinną tradycję.
  Sama robię potrawy wyniesione z domu rodzinnego i tego uczyłam moje dzieci.
  Razem siadaliśmy do stołu i jedliśmy te same pyszności.
  Niestety od kilku lat córka i jej rodzina są weganami i jajek (i nie tylko jajek) nie jedzą. 🙁
  Jak wygląda nasz stół ?
  I tradycyjnie, i nowocześnie.
  Każda z nas robi potrawy dla swojej części rodziny.
  I każdy zjada swoje smakołyki.
  Z tym, że ja lubię spróbować nowości. W drugą stronę to już nie działa.
  Mąż jest tradycjonalistą i wegańskich potraw nawet nie popróbuje !
  Dla niego na Wielkanoc muszą być jajka i to pod różnymi postaciami.
  Oczywiście pierwszeństwo mają te na twardo, pięknie zdobione.
  Gotujemy je w łupinach od cebuli (odcienie od żółtego do brunatnego – w zależności od ilości łupinek w garnku), a potem grubą igłą wydrapujemy wzory: bazie, kwiatki, baranka…
  W świąteczne śniadanie bijemy się tymi jajkami.
  Jak to wygląda ?
  Każdy kto je jajka, bierze pisankę i stuka w czubek pisanki innego domownika.
  Ten, którego czubek jajka się zbił, musi swoje jajko zjeść, a ten, którego jajko wytrzymało bicie, tłucze się z innym domownikiem. Ma to zapewnić obfitość na okrągły rok.
  Lubimy też jajka w majonezie (na połówki jajek ugotowanych na twardo kładę łyżeczkę majonezu, a na wierzchu coś zielonego – listek pietruszki, gałązkę koperku czy rzeżuchę
  i plasterek rzodkiewki lub papryki). Inne jajka faszeruję pieczarkami.
  Po ugotowaniu obieram je, kroję na pół, wyjmuję żółtko, do którego dodaję drobno pokrojone i przysmażone pieczarki wraz z cebulką, solę i pieprzę).
  Wszystko mieszam z majonezem i kładę w miejsce żółtka.
  A jeszcze inne jajka faszeruję szynką i koperkiem podsmażając na sklarowanym maśle, oczywiście według przepisu mojej Babci.
  Potrawą, bez której nie wyobrażamy sobie Świąt Wielkanocnych, a która tradycyjnie rok
  w rok pojawia się na naszym stole, jest: „SOS TATARSKI BABCI ANATOLII”.
  To potrawa, która wygrywa konkurencję z sałatką jarzynową.
  Jak ją robię ?
  Na oko. 🙂
  10 jajek od dobrych kurek gotuję na twardo, obieram i kroję jak do sałatki.
  Litrowe szkiełko marynowanych pieczarek odcedzam, pieczarki kroję w małą kosteczkę.
  Ogórki typu korniszony – słoik półlitrowy – obieram ze skórki i kroję w drobną kostkę.
  Groszek konserwowy – 2 – 3 puszki – odcedzam i wrzucam do reszty składników.
  Pieprzę, solę (lekko !) i dodaję łyżeczkę soku z cytryny.
  Wszystko zalewam majonezem – 3 słoiczki o pojemności 230 g każdy – i łączę ze śmietaną 18 % – 3 – 4 pojemniki po 250 g. Mieszam i schładzam.
  Oczywiście robię też pasztety. Jeden dla męża – z różnych mięs, a drugi vege z soczewicy czy z fasoli dla … Wiadomo ! 🙂
  W ten sposób łączę tradycję i nowoczesność !
  Poza tym coraz rzadziej robię galaretkę z nóżek czy z golonki. Raczej używam mięsa indyczego lub kurzego. Takie galaretki są lżej strawne.
  Inaczej też gotuję żurek. Już nie taki tłusty jak kiedyś. Szukam białej kiełbasy z drobiu i na niej gotuję wywar, bez mięsa ale z warzywami i przepiórczymi jajkami !
  Były czasy, kiedy sama robiłam białą.
  Staram się natomiast, by chrzan utrzeć w domu. I tu przychodzi mi z pomocą Mąż.
  To on idzie na targ po korzenie tej rośliny i trze ją.
  A ja sparzam i zalewam śmietaną czy sokiem z cytryny.
  Trzecią część łączę z buraczkami.
  Jest to dodatek do mięsa i jajek.
  Pycha ! I samo zdrowie !
  Jeśli chodzi o wypieki, to nie wyobrażam sobie świąt bez sernika,keksu
  i drożdżowej baby !
  Co roku staram się upiec te smakołyki z innego przepisu.
  Co do keksu, to wypracowałam sobie własny przepis.
  Zawsze się udaje !
  Pomagają mi też książki kucharskie i Wy blogerki ! 🙂
  Z mazurków już zrezygnowałam, bo … za kaloryczne !

  I jeszcze jedna tradycja.
  Koszyczki.
  Najważniejszy ten ze święconką ! Musi być wiklinowy, udekorowany bukszpanem i wstążką owijającą łęczek. W środku biała serwetka, a na wierzchu kolejna – do przykrycia produktów w czasie drogi do kościoła. Wkładamy do niego jajko (z tych wydrapanych), bułkę lub kawałek chleba, wędlinę, sól, pieprz, chrzan, baranka z cukru lub czekolady, malutką babeczkę.
  Tymi pokarmami domownicy dzielą się czasie śniadania wielkanocnego życząc sobie zdrowia i obfitości.
  I koszyczki od zajączka !
  U nas zawsze dzieci szukały koszyczków w mieszkaniu.
  I nie było łatwo ! Wymyślałam różne schowki. Dla ułatwienia, kiedy dzieci czy wnuczki były małe, do każdego koszyczka przywiązywałam nitkę i tak po nitce do kłębka …:)
  Ale nieraz był stres, a nawet płacz, że trudno znaleźć.
  Często ustawiałam tych koszyczków kilka, a w jednym z nich śmigus – dyngus, czyli gałązki z zielonymi listkami. Miały – oczywiście symbolicznie – przypominać o tym, że trzeba być grzecznym, bo gałązki pójdą w ruch. 🙂
  A jaka była radość ze znalezienia słodyczy od zajączka !!!
  Cieszyły się nie tylko dzieci, ale i dorośli z tego, że … dzieci się cieszą !
  Moja Córka – mama dwóch dziewczynek – tradycję tę pielęgnuje nadal.
  Tradycją w naszej rodzinie był też śmigus – dyngus, który dziś już jest symboliczny.
  A kolejną wyjazd drugiego dnia świąt – o ile jest pogoda – np. do lasu czy nad morze..
  Spacer, wdychanie jodu, wygrzewanie się w pierwszych promieniach słońca.
  Staramy się wtedy nie przeciążać już naszych biednych żołądków !
  Ale po powrocie do domu resztki świątecznych dań smakują podwójnie pysznie !
  Kilka lat temu postanowiliśmy wyjeżdżać w czasie Wielkanocy
  na zorganizowane świętowanie.
  Chcieliśmy odpocząć od biegania po sklepach, od pracy, od kuchni.
  Byliśmy w kolejnym czasie w trzech różnych miejscach na terenie Polski: nad morzem i w górach. Poznawaliśmy miejscowe tradycje.
  Zwiedzaliśmy okolicę. Siadaliśmy do świątecznego śniadania z innymi turystami.
  Było miło, ale … No właśnie !
  Tęskniliśmy do swoich tradycyjnych potraw ! Przecież robi się je tylko raz w roku !
  E.D.

  Odpowiedz
• 

  Paulina

  Written on 17 kwietnia 2019

  Tradycyjne mięsiwa pasztet z domową ćwikłą i schab ze śliwką, oraz jaja pod rożnymi postaciami! Nutka ekstrawagancji w słodkościach brownie z orzechami, truskawką, lodami waniliowymi i bazylią oraz serniczek na herbatnikach z mascarpone! Już w brzuszku burczy! Yummy Wesołego Alleluja!

  Odpowiedz
• 

  Gabriela Krasoń

  Written on 18 kwietnia 2019

  Śniadanie wielkanocne nie jest kompletne bez magii jednoczenia rodziny przy wspólnym stole. Nie wystarczy tylko pięknie nakryty stół, odświętna zastawa i smakowite dania przygotowane z dbałością większą niż na co dzień. To wszystko oczywiście jest niesamowicie istotne by uroczyście celebrować te najstarsze, najważniejsze i najradośniejsze ze świąt. To nie przypadek, że obchodzone są na wiosnę kiedy cała przyroda budzi się do życia. To nie jest zwykłe śniadanie. To czas pojednania, przebaczenia i miłości, którymi dzielimy się z bliskimi poświęconym jajkiem. Nie ma znaczenia czy potrawy są skromne czy bogate, a koszyk ze święconką symboliczny czy wypełniony po brzegi. Najważniejsze jest to by przy stole towarzyszyła nam radość, a kulinarne przyjemności dopełnią całości.
  Święta tylko tradycyjne, bo święta odarte z tradycji są takie jakieś byle jakie. Tradycja dla każdego oznacza coś innego, ale jest to coś co zespala Rodzinę i umacnia więzi. Takie Święta z całą tą otoczką przygotowań i pichcenia są o wiele fajniejsze. Każdy z przydzielonym jakimś zadaniem do wykonania. Wspólnym ozdabianiem pisanek, które nie muszą być idealne, ale zrobione własnoręcznie cieszą najbardziej. Nic nie zastąpi tych wszystkich roznoszących się zapachów i kręcących w nosie. Kuszących do podjadania. Zamieszania, gwaru i kręcenia się po domu. W dzisiejszych zabieganych czasach gotowe kupne potrawy to już nie jest to samo. Barszcz na domowym zakwasie smakuje najlepiej, a leniwie rosnące ciasto drożdżowe na babkę upaja swoim aromatem. Te zapachy kojarzą mi się z ciepłem i miłością, a z takich rzeczy nie wolno rezygnować. Dzisiaj tęsknię najbardziej za dziadkowym pasztetem z zająca, którego pierwsze etapy przygotowania przyprawiały mnie o palpitacje. Przed oczami migały mi mrożące krew w żyłach sceny wiszącego za nogi biednego stworzonka i ściąganie z niego skóry. Kiedy jednak po domu rozchodził się już zapach pieczonki, czosnku, cebuli i majeranku, zapominało się o wszystkim. Dziadka już nie ma z nami od dawna i nikt nie robi już niestety takiego pasztetu jak on. Takie właśnie są te Święta, że czas zadumy i złych wspomnień miesza się z radością i nadzieją. Wesołych i rodzinnych Świąt przy takich potrawach, które smakują nam najbardziej!

  Odpowiedz